۱۳۹۰ شهریور ۱۴, دوشنبه

ذکر مولانا و ولیّنا سیّد علی (خامن المتوهّمین) رحمتهُ علی حجّت بن الحسن




آن مقتدای ایمان، آن فاکر* رفیقان، آن غازی بی غزوه، آن آیت الله بی جزوه، آن شافی دیکلوفناک، آن والی ارواحنا فداک، آن ناطق دالبی سوراوند، آن دشمن شناس بی مانند، آن استاد ماکیاولی، آن عاشق والیبال ساحلی، آن دافع حداقلی، آن قیامت به وقت محلی، آن عامل سقط هر حامله، مولانا سیدعلی خامنه، ولایت مطلقه فقیه بود و در تفسیر اسلام بغایت وقیح بود و صاحب لشکر و بسیج بود و بعد نشئه جوگیر و گیج بود و نوک دماغش اندکی خم بود و مغز نحیفش را   تخته ای کم بود و مومنان عالم را مصباح بود و حیوان خانگی اش تمساح بود و دشمن خانقاه بود و تنها وحشتش لقاءالله بود.
 و در جوانی روضه خوانی بودی در مشهد و او را علی سوخته خوار خواندندی. از آن رو که بسیار غم دلسوختگان خوردی. و روزگار به سختی بگذراندی تا روزی پیری منوّر بر او فرود کردی. و او در آن هنگام در مستراح بودی. پس پیر صبر کردی تا او کار تمام کردی. و پیر بسیار معطل شدی چون شیخ ما را یبوست مزمن بودی. پس پیر او را بگفت: یا علی، به تهران بیا که با سر زلف تو کارها دارم. من یبوست از تو مرتفع بکنم و مقام تو نیز مرتفع گردانم و مجموعه گسترده ای از کارهای محیرالعقول با تو بکنم.
پس شیخ ما پا برهنه به تهران رفتی بدو بدو. و در محضر آن پیر، شیخ اکبر (هاشم الریشیلیو) به تلمّذ پرداختی. و این هردو خسرو و مجنون گشتی و انقلاب ها و کودتاها کردندی و دورها زدندی و زیرآبی ها رفتندی. پس هنگامی که شیخ ایران، خمینی (لکن العلما) درگذشتی، شیخ اکبر پیر ما را گفتی که اینان مرا به رهبری نگیرند، من تو را پیشنهاد کنم و قسم خورم که تو خودت قند و نباتی، و تو قدرت به دست گیری و عروسک شوی و من همی تو را برقصانم. و مولانا به سکوت پذیرفتی و پس از چند سال چنان فرش از زیر پای او کشیدی که از شدت تصادم ماتحت شیخ اکبر با کف بیت، زمین را مدار 13 درجه در منظومه شمسی متغیّر گشتی. و پالیتیک او از همان زمان بس قوی بودی.
و گویند او را آی کیو بسیار بالا بودی و همواره دو کلاسه زدی، بگونه ای که چند ساعته آیت الله شدی و چند ماهه عظمی گشتی. روزی مریدی او را پرسید:"یا شیخ، چرا رساله ندهی تا دهان یاوه گویان و رقیبان ببندی؟" و شیخ ما لختی سر در جیب فرو برد و اسنیفی بکرد، پس سر بیرون آورد و گفت:
ما برین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم        
ما بر آن در به پی حشمت و جاه آمده ایم
و مریدان همگی کف کردندی و نعره زدندی و قر و قمبیل ول بدادندی و حالها برفت تووووپ.
و در شعر سرآمد زمان خود بود و او را از این گونه اشعار پیشرو بسیار بود:
الا ای دُژمنِ دُژمن، تو را دُژمن کنم دژمن    
که این دژمن و آن دژمن، چقد دژمن! چقد دژمن! ...آورین.
و حامی و پاترون شعرای بلاد بود و شعرا گرد خود جمع کردی و هرکه بیشتر زور زدی و از برایش خود را جر بدادی شیخنا او را ملکی یا سله ای یا گوزی بدادی. و گویند در نقد ادبی بسیار چیره دست بودی و به پخته و خام بودن و گریه آور بودن اشعار اشراف کامل داشتی.
و گویند روزی که از مادر برون آمد یا علی بزد و دایه این راز با دیگران فاش بکرد. و ما را قصد بود در اینجا موشکافی بیشترنماییم که به اصرار یاران ننمودیم و اسلام دست و بال ما تنگ بسته باشد. و شیخنا رضایی این موضع شفاف سازی بکرد و دیگر کلامی در این باب ناگفته نباشد.
و شبانی تعریف کرد که روزی در کنار راه آهن گوسپند همی چراندمی که ناگاه قطاری در رسید و پیری نورانی از پنجره عقب به بیرون شیرجه ده امتیازی زدی و در هوا تیمم کردی و چون به زمین رسیدی در رکوع بودی. چون از نماز فارغ شد دست در دامانش زدم و گفتم تا خود بر من آشنا نسازی دست از تو ندارم. و پیر نگاهی سهمگین بر من بیفکند و گفت:" علی، سَیّد علی". و در آکروبات و ایروبیک و تای چی سرآمد زمان خود بودی. و گویند کَس کرامات او درک نکردی جز گوسفند چرانان سقز که هر روز کرامتی جدید ازو نقل کردندی.
از دیگر کرامات او آن بودی که هرگاه قصد قم کردی شهر از آخوند خالی شدی و در تمام شهر طلبه پر نزدی و تمامی علما هوس دریاکنار و زیارت کردندی.
و هر که با او مخالف بود خائف بود از آن رو که فلاکتش عظمی بود و زندانش کبری بود و عمرش صغری بود.
و گفت: تن علیلی دارم، بدن نحیفی دارم، و ذره آبرویی. و این از آن رو بگفتی که بسیار چلغوز ولی واقع بین بودی.
گویند که در بیضاتش ماشین حسابی نهاده بودی که رأی و نظر بزرگان و مردم و علما همه با آن حساب کردی.
و گویند چون با سپهسالار خود فیروز (فراخ الله ماتحته) خلوت و نشئه بکردی او را زمین زدی و او هوا رفتی و انت لا تعقل که تا کجا رفتی.
و گویند ویولون بزدی یک دستی که ونسا مائه نتوانستی، اما شیخ غلام علی (پفیوز الأدبا) پای بساط از رانندگی او بس خرده گرفتی. و گویند پروژکتور بسیار دوست داشتی، در ماشین، از پایین.
و چون مرگ او را نزدیک گشت، ملک الموت او شیخ شجاع (رحمة الله نَنجانُه) بودی و در پای منقل بر او ظاهر شدی و او را به زاری و خفت آنقدر با دمپایی ابری بزدی تا مغزش از دماغ بیرون شدی. و مولانا در آن دنیا خدا را شکایت بردی که این جان من به نامرادی ستاند. و خدا او را به دیوان شکایات پیشامرگی رجعت دادی و رئیس آن دیوان نیز موسوی (محکم تر الله اصواته) بودی. و او باز به خدا شکایت بردی که این فیر پلی نباشد و این دو گاو بندی بکنند و چوب در آستینم نهند. و خدای او را گفتی: یاعلی، آن روز که تو را مستانه جیک جیکی بودی، چگونه شتا را تأمل نداشتی. و تو را در ته موتورخانه جهنم بندم که این شامورتی از تو در انتخاباتت آموختم و تو بد پدرسوخته و مارمولک باشی. و چند فحش ناموسی نیز او را بداد.
و چون بمرد، هیچ کس خواب او ندیدی و همه سر به آرامش بر بالشت نهادندی و خواب های رنگین  آب نبات و بستنی و نابودی دیوار برلین دیدندی. و کَس حکمت آن را در نیافت.

مکسر، تکفیر کننده

۴ نظر:

  1. عالی
    خداییش حال کردیم
    بزیار تژکر
    آورین آورین

    پاسخحذف
  2. ذکر مادرت رو هم یه روز بنویس بخونیم

    پاسخحذف
  3. در اولین فرصت. بعد از اینکه تمام خاندان آقاتون رو به باد هوا دادم، برای حضرت مادر جان هم اقدام میکنم.

    پاسخحذف